Interview met Giuseppe Giulietti: "Een aanval op Gaza? Een actueel voorstel, we moeten iets doen."
De voormalige secretaris van Usigrai
"De staking, de internationale demonstratie, elk initiatief dat tot doel heeft het bloedbad te stoppen, moet worden gesteund. Dit is een typisch geval waarin regeringen niet zullen ingrijpen, maar publieke druk zal nuttig, zelfs doorslaggevend zijn."
Beppe Giulietti , voormalig voorzitter van de Nationale Federatie van de Italiaanse Pers, en daarvoor secretaris van de Usigrai en meermaals parlementslid, heeft altijd een bijzondere aandacht gehad voor de ethische en maatschappelijke aspecten van de journalistiek. Het interview met L'Unità bevestigt dit.
Gisteren kwam L'Unità met een zeer sterke voorpagina – geheel in het wit met een kleine foto van een Palestijnse vrouw die een skeletbaby vasthoudt en het onderschrift "Genoeg!" – en daarin een oproep van redacteur Piero Sansonetti getiteld: "Journalisten, laten we alsjeblieft staken" , als reactie op het bloedbad onder journalisten in Gaza. Aangezien ik hoge posities heb bekleed binnen de journalistenvakbond en ik geloof dat het juist en gepast is om me niet met beslissingen te bemoeien, moet ik één ding zeggen: allereerst dank aan degenen die hebben bedacht om een dergelijke pagina op te richten. Ten tweede geloof ik niet dat Sansonetti's oproep, net als andere die zijn ontstaan, zonder tegenvoorstellen kan worden afgewezen, omdat wat er gebeurt tijdens de genocide in Gaza de grootste journalistieke daad in de geschiedenis is, niet alleen in de hedendaagse geschiedenis. Wat er wordt gepleegd, is journalistiek binnen een genocide. Ze vermoorden journalisten zodat ze Palestijnse burgers, vrouwen en kinderen kunnen vermoorden , zonder lastige getuigen. Het is iets ongekends. En wanneer we worden geconfronteerd met een misdaad als deze, zijn buitengewone reacties nodig. Wat betreft de staking, het is duidelijk dat dit de verantwoordelijkheid is van de bevoegde instanties – voornamelijk de FNSI en de Cdr – maar ik interpreteer deze oproep ook anders...
Welke? Laten we een discussie openen, redactie na redactie. Ik zeg dit met opzet botweg: laten we een paar bureaus "splitsen" . Als journalisten zich moeten splitsen, laat dat dan gebeuren over belangrijke kwesties. Dat is in het verleden gebeurd: er waren grote meningsverschillen over de Grondwet, de oorlog en andere belangrijke kwesties. Ik geloof dat er een reactie nodig is. Zo niet nu, wanneer dan wel? En die moet niet alleen op institutioneel niveau komen – ik benadruk dit punt – maar ook redactie na redactie. In de geest van wat er is gezegd, hebben we, als Artikel 21, al onze posten opgedragen zich aan te sluiten bij alle demonstraties tegen de genocide in Gaza, te beginnen met die in Rome, georganiseerd door de ANPI, en eindigend met die in Venetië. We moeten alle namen van de vermoorde journalisten voorlezen, oproepen tot de instelling van een onafhankelijke onderzoekscommissie naar deze moorden en de grensovergang openstellen voor de internationale pers. Voor de Israëlische autoriteiten zijn alle inwoners van Gaza terroristen, alle Hamas-militanten, inclusief de kinderen. Terugkomend op de staking, een voorstel dat ik meer dan gepast vind. Als iemand het er niet mee eens is, moet hij of zij eerst uitleggen waarom. Het belangrijkste is dat we openlijk spreken. Dat de waarheid verteld wordt...
Wat bedoel je? Nou, misschien zijn er sommigen onder ons die geloven dat ingebedde journalistiek juist beoefend zou moeten worden, door, zoals Israël, influencers te mobiliseren en verslaggevers uit te schakelen. We pochen er zelfs op dat het de taak van de verslaggever is om in tanks te rijden en conflicten slechts van één kant te documenteren. Velen van ons geloven dat dit een waar verraad is aan de grondbeginselen van ons beroep. Stuur influencers aan zodat propaganda de realiteit vervangt. De oproep van Sansonetti, maar ook van Paola Caridi en andere verslaggevers, moet inhoudelijk beantwoord worden. Het is niet genoeg om te zeggen: de omstandigheden zijn er niet. We moeten eerst bepalen of wat er gezegd is waar of onwaar is. Zijn we getuige van de grootste journalistieke daad in de geschiedenis? Ja, het is waar. Doden ze verslaggevers omdat genocide niet gedocumenteerd zou moeten worden? Ja, het is waar. Ik wil erop wijzen dat toen de bloedige terroristische aanslag op Charlie Hebdo plaatsvond, waarbij onze collega's op brute wijze werden vermoord door een randgroep van gewapend islamitisch fundamentalisme, er in Parijs een demonstratie plaatsvond met miljoenen mensen, geopend door regeringsleiders en journalisten. Onlangs ontmoette ik een Palestijnse collega, Sawfat Khalout, die nu in Italië woont, die tegen me zei: "Neem me niet kwalijk, maar waarom zijn wij, onze Palestijnse moslimcollega's en de Palestijnse vakbondspersvereniging, naar Parijs gekomen om te protesteren tegen de moorden en solidariteit te tonen met onze Franse vrienden en collega's, terwijl, gezien wat er gebeurt – ik heb het niet over een staking, maar eerder over het ontbreken van een dringende noodzaak voor een grote internationale demonstratie van dezelfde omvang? Dit lijkt geen triviale vraag. Er was een Europese vakbondsdemonstratie in Brussel, en er zijn er meer geweest, maar het punt is dat, geconfronteerd met zo'n buitengewone tragedie, de reactie buitengewoon moet zijn. Geconfronteerd met een bloedbad van zulke buitengewone omvang kun je niet reageren met gewone initiatieven."
Dit zou bijna "automatisch" moeten zijn, maar dat is het niet. Betekent dit niet dat je een verboden gebied betreedt wanneer Israël erbij betrokken is? Er bestaat geen twijfel over. Het heet "premessitis". Wanneer je geconfronteerd wordt met een bloedbad, moet je zeggen: " Aangezien ik dat niet ben" ... klopt er iets niet. Denk aan de Russisch-Oekraïense affaire. We hebben de helft van de regering die volledig pro-Poetin is, maar we hebben de lijst besproken van vier journalisten die nauwe banden met Rusland zouden hebben. Er klopt iets niet. Vraag: maar waarom werden de sancties tegen Rusland, terecht of onterecht, niet tegen Israël toegepast? Waarom is de Russische zanger gevaarlijk voor de gemeenschap, en de pro-Netanyahu Israëlische voetballer die in Udine zal spelen niet? Waarom zou de Russische artiest geen voet aan de grond mogen zetten op het festival, maar de pro-Netanyahu acteur wel op het filmfestival van Venetië? Er is sprake van absolute dubbelhartigheid. Zoals mijn vriend Riccardo Noury, een onvermoeibare woordvoerder van Amnesty International Italië, zegt: wij staan aan de kant van de slachtoffers, ongeacht hun huidskleur, religieuze overtuiging of politieke opvattingen. Waarom zou dit niet ook voor Palestina gelden? Ik blijf erbij: er klopt iets niet. Waarom kunnen we niet zeggen dat Netanyahu Hamas steunde? Waarom is het nieuws vrijwel onbekend bij het publiek? Waarom kunnen we niet zeggen dat de hele Palestijnse politieke vleugel, te beginnen met Marwan Barghouti, in de gevangenis zit? Dat iedereen die een onderhandeling had kunnen leiden, is uitgeschakeld? Dat Hamas het andere gezicht van Netanyahu is? Ik hoef niet eens te antwoorden wat ik van Hamas of Poetin vind. Ik walg ervan. Ik wil gewoon niet weer in deze valkuil stappen. Die van "Ik heb al betaald", ik heb het al gezegd... Binnenkort zal Anna Foa moeten zeggen: "Ik ben geen antisemiet." Dit heeft het punt van waanzin bereikt. Als het om Israël gaat, en niet alleen vandaag, gelden de regels niet voor Israël. Internationale tribunalen, het Hof van Justitie, VN-resoluties... het is alsof ze vrijgesteld zijn van elk respect voor de normen van het internationaal recht, het humanitair recht en zelfs het Verdrag van Genève inzake oorlog. Ze zeggen: Israël heeft al betaald. Maar wat heeft dat er nou mee te maken? Ondertussen hebben de Joden de prijs betaald. Er heerst een dodelijke, opzettelijke verwarring. Wat ooit de grootste democratie in de regio was, ontwikkelt zich tot een van de grootste en meest agressieve theocratieën. Met een angstaanjagende identificatie tussen politieke leiding en het gebruik van religie, waarbij de messiaanse rechterzijde alles en iedereen met de grond gelijk wil maken. Waar het ook in Israël om gaat, er is altijd dit valse bewustzijn. We moeten ons van deze last bevrijden en ons vrijelijk verzetten tegen alle vormen van antisemitisme en de genocide onder leiding van de regering-Netanyahu. Laat ik eraan toevoegen dat het duidelijk is wat het spel is...
Welke? Denk aan de relatie tussen onze eigen fascisten, openlijk of heimelijk, en Netanyahu. De verdediging van Israël heeft er niets mee te maken. Waar het om gaat, is dat Netanyahu een leider is van internationaal rechts. De Shoah, de Holocaust, heeft er niets mee te maken. Het gebruik van deze woorden is schandalig. In werkelijkheid roepen ze op tot volledige steun voor een van de grondleggers van de hedendaagse Zwarte Internationale. In Israël liggen onze collega's bij Haaretz onder vuur. We spreken terecht over onze Palestijnse collega's, maar tegelijkertijd mogen we de solidariteit niet vergeten die ook moet uitgaan naar Israëlische journalisten die in het vizier van de regering staan. De staking, de internationale demonstratie, zou zeker gehouden moeten worden ter nagedachtenis aan de vermoorde Palestijnse journalisten en ter verdediging van degenen die nog in leven zijn, maar ook ter ondersteuning van kritisch denken in Israël. Op dit moment moet elk initiatief dat gericht is op het stoppen van het bloedbad en dat concrete resultaten oplevert, worden gesteund: de stopzetting van de wapenverkoop aan Israël, de onderzoekscommissie, elk initiatief moet worden gesteund. Ik vond de woorden van een collega, een Israëlische, meen ik me te herinneren, heel mooi. Ze zei dat dit een typisch geval is waarin regeringen niet willen ingrijpen, maar de publieke druk moet toenemen. Want dit is een geval waarin die druk nuttig, zelfs doorslaggevend kan zijn. Ik ken iemand die net zo denkt als wij, en die institutionele posities bekleedt die ik niet meer bekleed, namelijk Vittorio Di Trapani (voorzitter van de Italiaanse Nationale Federatie van Journalisten, red.), en ook Carlo Bartoli, voorzitter van de Nationale Raad van de Orde van Journalisten. Ze hebben ook een fondsenwervingsactie voor Gaza gepromoot. Een van de weinige Orden in Europa. Ze hebben iets gezegd. Het probleem is dat het nu niet meer genoeg is om het te zeggen. Het probleem is hoe je actie onderneemt. Tot nu toe zijn er veel initiatieven geweest, nobel maar verspreid. Nu is het tijd dat er één, in Europa en in Italië, effectiever wordt. Kardinaal Matteo Zuppi las de namen voor van alle mensen die bij Monte Sole zijn afgeslacht. Laten we in de tussentijd iets doen zoals Zuppi deed. Laten we die namen noemen, die van de in Gaza vermoorde journalisten, samen met concrete eisen. Als u mij dan vraagt of er, gezien de grootste journalistieke misdaad in de geschiedenis, een journalistenstaking moet komen, dan zeg ik dat er niet alleen in Italië, maar in heel Europa een moet komen.
l'Unità
